Vandaag spreek ik met Merel Lamboo, en zij is ontzettend leuk, heb ik ontdekt. Wij gaan het hebben over genieten van het leven, de Quarterlife Crisis en ‘Veel Zul Je Leven!’ – Hoi!
Hoi!
Wil je eerst iets over jezelf vertellen?
Ja! Ik ben Merel, 30 en ik woon in Breda. Momenteel werk ik als tekstschrijver, content creator, blogger, allemaal dingen die vooral te maken hebben met verhalen vertellen. Dat vind ik het allerleukst om te doen! Op mijn website staat dan ook ‘professioneel levensgenieter en verhalenverteller’.
Nu ik zo een paar uurtjes met jou doorbreng heb ik het idee dat dat wel klopt. Volgens mij is het leven met jou hartstikke leuk! Jij houdt je bezig met de Quarterlife Crisis, genieten van het leven, alles uit het leven halen zonder dat dat obsessief en vervelend wordt. Waarom is dat voor jou zo’n belangrijk ding geworden?
Op een gegeven moment zag ik teveel mensen op de automatische piloot leven. Als er dan bijvoorbeeld iemand in de omgeving overlijdt of heel erg ziek wordt en men wordt geconfronteerd met onze sterfelijkheid, dan gaan mensen ineens heel erg leven. Dan ineens gaan ze allemaal leuke dingen doen, uit eten, geld uitgeven, noem maar op. Ik snapte niet zo goed waarom je daarmee moet wachten tot je bijna dood gaat, of tot je je ineens realiseert dat het zomaar voorbij kan zijn. Niet om heel luguber te doen, maar dat is voor ons allemaal zo. We gaan allemaal een keer dood en je weet niet of dat morgen is of over twintig of zestig jaar.
Was het bij jou ook een sterfgeval waardoor je aan het denken werd gezet?
Nee, gelukkig niet! Ik was op stage in Suriname en ik was daar een keer knetterlam van hele smerige, goedkope, rode wijn, toen ik ineens het gevoel had alsof er een soort grote vissenkom om mijn hoofd zat die uit elkaar spatte, waardoor ik alles ineens voor het eerst zag, beleefde en voelde. Toen had ik zoiets van ‘holy shit, ik lééf.’ Ik voelde dat ik er iets tofs van moest maken en dat gevoel wilde ik vasthouden.
Hoe doe je dat?
Het is niet alleen maar confetti, ballonnen en genieten. Het is ook opdagen voor wat het leven brengt, ook als het kut gaat. Heb je bijvoorbeeld een Quarterlife Crisis, ga er dan ook volle bak in. Blijkbaar heb je dat dan te beleven en ik geloof echt dat het leven je geeft wat je nodig hebt. Het gaat dus echt om met open armen ontvangen wat er op je pad komt.
Speelt eerlijkheid daarin ook een rol? Naar jezelf, naar anderen? Geen tijd verspillen aan bullshit, niet omgaan met mensen waar je eigenlijk niet mee om wil gaan?
Ain’t nobody got time for that! Dat is echt zonde van je tijd, voor wie doe je dat? Dan liever een zondag alleen op de bank met een goed boek.
Hoe vul jij het voor jezelf in? Wat is voor jou ultiem leven?
De moeilijkste vraag die er is! Daar ben ik al heel lang mee bezig, al heel lang op zoek naar het goede antwoord daarop. Voor mij is het denk ik ‘ja’ zeggen tegen leuke dingen die op je pad komen, zoals bijvoorbeeld ‘mag ik foto’s van je maken met confetti?’ – tuurlijk, go, dat vind ik leuk. Maar ook ‘ja’ zeggen tegen dingen die ik spannend vind. Als iemand vraagt of je iets wil doen waarvan je niet weet of je het kan, doe het en vind gaandeweg uit hoe.
Beetje Pippi Langkous die zegt: “Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het wel kan.”
Ja precies, dat vind ik een hele goeie. Maar het is ook ‘go with the flow’, meebewegen met het leven. Af en toe wat meer, af en toe wat minder.
Dat lijkt me heel gezond. Ik zie ook vaak mensen die heel geforceerd alles uit het leven willen halen maar die dat proberen te doen door altijd maar door te denderen. De hele dag keihard aanstaan. Terwijl het soms nodig is om even gas terug te nemen.
Zeker, en dat is ook heel erg wat ik met de Quarterlife Crisis wilde laten zien. Zeker onze generatie wordt echt van alle kanten doodgegooid met ‘kijk eens hoe fantastisch mijn leven is’, wat we om ons heen zien zijn de hightlight reels, weinig mensen zetten het op Instagram als het even niet zo lekker gaat. Zoveel jonge mensen worstelen met wat ze nou eigenlijk willen, wie ze willen, hoe ze willen. Keuzestress.
Met van buitenaf de druk dat je toch op zijn minst een op je 25e een succesvolle, wereldreizende entrepeneur moet zijn.
Met de liefde van je leven die ook nog eens rock hard abs heeft. Nee, dat is niet realistisch. Daar komt die eerlijkheid kijken. Toegeven dat het leven soms ook hartstikke kut is. Dat dingen tegen kunnen zitten. Zelf ben ik best wel lang blijven hangen in het persoonlijke ontwikkelingswereldje waarin de sfeer hangt dat je zelf verantwoordelijk bent voor je geluk, wat ik tot op zekere hoogte ook wel geloof. Je kunt keuzes maken die dat beïnvloeden. Maar er zijn ook situaties waar je geen invloed op hebt.
En het is echt een privilege als je zelf invloed kunt uitoefenen op de dingen die je ongelukkig maken.
Juist. En ik vind persoonlijke ontwikkeling echt fascinerend, maar ook lastig. Want het moet altijd anders, beter, meer, sneller.
Een tijdje terug realiseerde ik me ook dat ik, na jarenlang boeken en websites lezen over persoonlijke ontwikkeling, er eigenlijk een beetje klaar mee ben. Elke dag worden er 3 boeken gepubliceerd over hoe je nou écht gelukkig wordt, maar niemand weet het. Je kunt ook niet altijd gelukkig zijn en die obsessie ermee lijkt me soms juist de oorzaak van ontevredenheid.
Precies, en waar jij gelukkig van wordt is weer niet waar een ander gelukkig van wordt, daar is eigenlijk niet een universeel antwoord op en een boek daarover schrijven is dus ook lastig.
Blijven mensen ook te veel hangen in persoonlijke ontwikkeling? Moet er niet een punt zijn waarop je klaar bent met lezen en gaat leven? Zonder alleen maar bezig te zijn met hoe het volgens deze of de volgende auteur anders moet? Beter kan?
Het kan bijna zelfdestructief gedrag zijn. Heel veel van die boeken gaan ook over hoe je zo min mogelijk pijn kunt hebben, terwijl dat niet reëel is. Zo werkt het leven niet. Die rauwheid is waar ik nu naartoe beweeg.
Eigenlijk hadden we ook een foto moeten maken waarbij je temidden van al die confetti en ballonnen op de grond zit en sip bent. Het leven mag ook pijn doen. Wat hoop jij bij te dragen met jouw werk wat vernieuwend is op dat vlak?
Een jaar geleden ben ik even gestopt met bloggen omdat ik dat zelf ook even niet zo goed wist. Ik had het idee dat ik predikte waar ik zelf eigenlijk tegen was en dat is natuurlijk niet logisch. Ik wil mensen niet vertellen hoe ze moeten leven, want ik weet het niet. Ik doe zelf ook maar wat en dat pakt toevallig goed uit. Ik hoop wel voorbeelden te laten zien van hoe het kan. Mensen laten zien die toffe dingen doen en zo mensen op ideeën brengen, of net dat laatste zetje te geven om ze met hun ideeën aan de slag te laten gaan. Omdat ze zien dat het kan.
Verhalen vertellen dus. Je bent veel bezig met schrijven, zou je ook een boek willen schrijven? En wat zou de titel zijn?
Ja! Er ligt er al eentje met dezelfde titel als mijn blog ‘Hoe Overleef Ik Mijn Quarterlife Crisis’, maar ik zou er ook eentje willen schrijven ‘Stop Met Zoeken, Start Met Zijn.’ Ik heb heel veel ideeën, zou wel twintig boeken kunnen schrijven. En gister dacht ik ineens ‘hmm, misschien wil ik wel iets met theater’, en zo gaat het eigenlijk altijd. Ik wil documentaires maken, radio, foto’s, verhalen, alles. Als het maar verhalen zijn.
Dingen maken is gewoon heel tof. Ik vind het mooi om te zien hoe jij in het leven staat, hoe eerlijk je bent en hoe grappig je bent, waardoor je moeilijkere onderwerpen luchtig kunt bespreken.
Dankjewel! Dat vind ik een heel mooi compliment.
Zelf schreef ik ooit op mijn blog over hoeveel stress het kan geven als je altijd maar bezig bent met dromen najagen. Want wat nu als je niet weet wat je droom is? Of als je focus ergens anders nodig is?
Begin dit jaar ben ik een beetje ingestort, heb ik een paar weken thuisgezeten, en ben ik met een coach gaan praten. Die vroeg: ‘Waarom heb je zo’n haast? Waarom moet het allemaal nu?’ Ik had toen heel sterk dat ‘Ik leef NU’ idee, het moest nu, want wie weet wat er morgen zou gebeuren. Die haast zorgt er ook voor dat je eigenlijk niets echt gedaan krijgt. Je bent alleen maar gefocust op het volgende moment. Toen ben ik eens gaan kijken wat er zou gebeuren als ik vol in dat ‘Ik weet niet wat ik wil met m’n leven’ gevoel zou duiken. Even stilzitten ermee.
Even niet altijd bezig zijn, nuttig zijn.
Ja. Ik functioneer vandaag even niet. Dat hoort er ook bij, en dat mag ook. Dát is vol leven ook.
Als jij nu een brief zou schrijven die je over 10 jaar gaat lezen, wat staat daar dan in?
Dan zou ik zeggen ‘ik hoop dat je nog steeds toffe dingen doet, dat je nog steeds tutu’s draagt, met confetti strooit en dat je doet waar je blij van wordt. Veel zul je leven, op jouw manier, maak er wat van. Hieperdepiep!’
